“ไม่ฮะ...” ลู่หานย้ำจูบตัวเองลงไปอีกครั้ง เขาไม่รู้เลยว่าอะไรทำให้เขาทำเช่นนั้น หากเขาแค่อยากกอดผู้ชายคนนี้เอาไว้ ไม่ว่าชายคนนี้จะเป็นใครก็ตาม “...ไม่เลย”
ดวงตาของคนฟังจุดประกายประหลาด ร่างสูงขยับกายขึ้นมองดวงดวงตาของคนที่อยู่ใกล้เพียงลมหายใจสัมผัส แม้จะทรงหลอกหลอนตัวเองสักกี่ครั้ง หากองค์ชายหนุ่มก็ยังคิดว่ามัน...สวย และในยามนี้กลับงดงามเกินกว่าจะหาอัญมณีใดมาพรรณนาได้
ริมฝีปากหยักแตะแผ่วบาบนเรียวปากนิ่ม ลู่หานนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะปรือตาลงหลับ เผยอปากให้ปลายลิ้นให้ผ้สูงศักดิ์แทรกเข้ามาชิมรสความหวานนั้นแต่โดยดี มือแกร่งเลื่อนมาที่ฝ่ามือขาวจัด ประคองขึ้นราวกับของล้ำค่า ขณะที่ย้ำจูบเหนือกลีบปากอิ่มและเลื่อนมายังเคราบางอย่างอ่อนโยนกว่าครั้งไหน อาจจะเป็นเพราะน้ำเมา ดวงจันทร์...หรือดวงใจเยือกแข็งที่กำลังหลอมละลายอยู่นี้
“อืม...อา...”
คิ้วเรียวขมวดแน่นเมื่อร่างสูงเอียงหน้าลากลิ้นร้อนตวัดเลียที่แนวกรามสวย ขยับกายเสียดสีกันผ่านผ้าขาวบาง ลู่หานขยับขาขึ้นเมื่ออีกคนแทรกตัวอยู่ตรงกลาง มือแกร่งบดขยี้มือเขาไปฟูกนอนนิ่ม ขณะที่อีกข้างแทรกเข้าไปลูบไล้ขาขาวจัดยกมันให้โอบรอบเอวสอบ มือเลื่อนมาลูบไล้แผ่นอกขาวบางเบาๆก่อนจะประทับจูบลงไป ลู่หานเชิดหน้าขึ้นอย่างรัญจวนใจ กำมือของอีกคนเอาไว้แน่น แผ่นอกบอบบางสะท้อนขึ้นลงตามแรงเร้าของอีกฝ่าย นี่อาจจะเป็น...เซ็กส์ที่อ่อนโยนที่สุดของเราเลยก็ได้มั้ง
ร่างเล็กรั้งดวงหน้าคมมาประทับจูบ ขณะที่มือแกร่งช้อนสะโพกนิ่มขาวโพลนขึ้น เซฮุนจูบเขา...จูบที่เต็มไปด้วยความหลงใหลในสัมผัสใคร่ เราไม่ได้รู้สึกอะไรกัน ไม่...ความคิดนี้ทำเอาลู่หานรู้สึกเจ็บลึกประหลาด มันอาจจะเป็นความเจ็บแค้นชะตากรรมของตัวเองก็ได้ ทำไมเขาต้องมาเป็นของเล่นของผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ไม่ได้รักเขาคนนี้ด้วย
“ร้องไห้...ทำไม”
คำถามดังขึ้นโดยที่คนกระทำยังไม่รู้ตัว จมูกโด่งเป็นสันสวยนั่นคลอเคลียเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา องค์ชายหนุ่มลูบไล้ดวงหน้าหวานที่เม้มปากแน่นมองเขาด้วยสายตาประหลาด
“แม่ของข้าเสียใจ...ที่พระบิดาไม่เคยทำเช่นนี้กับนาง แต่ข้าทำกับเจ้าทุกวัน ทุกราตรี แล้วเจ้ามีอะไรต้องหลั่งน้ำตาอีกเล่า”
คำถามของอีกฝ่ายทำเอาน้ำตาไหลอาบแก้ม ลู่หานอยากจะโวยวาย แล้วร้องไห้ อยากจะบอกว่าเพราะเขาไม่รักเราเลย แต่ก็ต้องถามตัวเองว่าอยากให้เขารักอย่างนั้นเหรอ เย็นชาเหลือเกิน องค์ชายพระองค์นี้ช่างเย็นชาเหลือเกิน
“มันเป็นหน้าที่...สินะ”
ในตอนนี้เด่นชัด ทุกวันที่เราร่วมเรียงเคียงหมอน มันหมายความว่าอย่างไร
ร่างสูงที่อยู่เหนือเขานิ่งไปนิด ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างผู้ที่ตรึตรองแล้ว
“หากข้าไม่ทำ เจ้าจะเสียใจ”
“คุณห่วงผมด้วยเหรอ?”
ลู่หานถามออกไปอย่างพลั้งปาก ก่อนจะนิ่งงันและตกใจเมื่อรู้ว่าตัวเองถามอะไรออกไป ร่างสูงที่คร่อมร่างเขาอยู่นิ่งไปในทันควัน แสงจันทร์สะท้อนดวงหน้าคมที่แดงเรื่อเพราะน้ำจัณฑ์ กำลังสะกดให้เด็กหนุ่มแห่งโลกอนาคตยากจะละสายตา
นาน...กว่าที่เขาจะเอ่ยออกมา
“ไม่รู้...สิ”
ริมฝีปากหยักนั่นทาบลงมา เหมือนไม่อยากมองหน้าคนถูกกระทำ ไล้เลียกลีบปากนิ่มและจ้วงจกปลายลิ้นเล็กๆเหมือนไม่ให้อีกคนได้พูดอะไร ความรู้สึกบางอย่างกำลังเกิดขึ้น ลู่หานไม่รู้ตัวเลยสักนิด หากแต่ตอนนี้เขากลับยินดีที่จะโอบกอดร่างสูงแกร่งนี้มากกว่าครั้งไหนๆ
ภูษามากราคาถูกโยนออกมากระจายเต็มห้อง เหลือเพียงเรือนกายเปล่าเปลือยที่กอดเกี่ยวกันเอาไว้ มืออุ่นผสานกับมือเล็ก ของคนที่เอียงหน้าอย่างเย้ายวนให้เขาประทับจูบลงไปอย่างเร่าร้อน ลิ้นร้อนลากตามเนื้อนวล ขบติ่งแสนหวาน ขณะที่ขยับกายรุกล้ำเรือนกายขาวจัดให้สะท้านเฮือก
“อะ...อือ...”
ลู่หานกำหัวไหล่ของอีกฝ่ายแน่น รั้งดวงหน้าคมให้เงยขึ้นมาประทับจูบ ดวงตาของพวกเขาผสานกันชั่วขณะ องค์ชายหนุ่มกำลังมึนเมา หากเมาแล้วอ่อนหวานขนาดนี้ เมาบ่อยๆก็ดีนะ
“อ๊ะ...อ๊า...องค์ชาย...”
ลู่หานร้องครางเมื่ออีกคนพลิกกายของเขาพร้อมยกสะโพกบางขึ้นสูง จับรูดรั้งความสวาทที่กำลังบวมเป่ง สัมผัสได้ถึงลิ้นร้อนๆที่ลากตามแนวสันหลัง ไล้เรียงมาจนถึงกายแกร่งที่ยังแนบแน่นเป็นเนื้อเดียวกัน เอวแกร่งขยับไหว เร่งเร้าให้เลือดสีแดงฉานสูบฉีดบนดวงหน้า พร้อมทั้งความซ่านเสียวกำจายไปทั่ว เสียงครางอย่างสุขสมนั้นดังขึ้นเร่งทบทวีความกระดากแก่ผู้ถูกกระทำ
“อึก...อา ตรงนั้น...”
สะโพกนิ่มขยับดันสวนกับแรงของอีกฝ่าย เกิดเป็นเสียงน่าละอายดังขึ้นในห้องกว้าง ลู่หานหลับตาแน่นไม่อยากมองเลยว่าตัวเองกำลังสุขสมมากแค่ไหน และกำลังทำอะไรที่น่าละอายเอที่จะมีความสุขกับอีกฝ่าย ความเร่าร้อนกำลังทบทวีราวกับจะแผดเผาสองร่างเสียอย่างนั้น ดวงหน้าหวานถูกประคองกลับมาเพื่อป้อนจูบหนักๆ ลู่หานครางหอบแผ่วๆ พลิกกายกลับมาแล้วซุกหน้าเข้าหาอกแกร่ง เพื่อแตะริมฝีปากลงบนหัวใจของคนที่ได้ชื่อว่าสามี
“อี้ชิง...”
แตะไม่ถึง...
คนตัวเล็กชะงักค้างกับความสุขที่ถูกกระชากลงเหวอย่างแรง อีกฝ่ายรั้งเขาเข้าไปจูบ จูบอย่างหวานนัก...เหมือนรอคอยมาแสนนาน
“...ข้าชอบเจ้านะ...”
มือแกร่งลากไล้แก้มขาวอย่างอ่อนโยน ขณะที่น้ำตาของลู่หานไหลออกมาเป็นสาย มือบางแตะลงบนอกแกร่ง หัวใจของอีกฝ่ายอยู่ที่ตรงไหนกัน
...เขาสัมผัสไม่ได้เลยสักนิดเดียว...
READ CONTINUE...
