CHAPTER 1

“ราตรีนี้แหละ ที่ข้าจะทำลายศักดิ์ศรีขององค์ชายแห่งต้าชิงให้สิ้นซาก”

เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้น ลู่หานเบิกตากว้าง เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นองค์ชายรัชทายาทกำลังแย้มรอยยิ้ม...เป็นยิ้มของผู้มีอำนาจที่เหนือกว่า เหมือนราชสีห์ที่กำลังจะขย้ำลูกกวางที่เดินหลง

“อย่านะ...เดี๋ยว!...”

ร่างเล็กผวาเฮือกเมื่อผ้าลายวิจิตรตัวนอกถูกกระชากออกโดยแรง มือแกร่งกำเสื้อสีขาวที่สวมด้านในก่อนจะกระชากจนหลุดออกจากร่าง

“...อื้อ...ไม่เอา...!!”

ริมฝีปากหยักกดจูบริมฝีปากเล็กๆที่ร้องประท้วงนั่น ลู่หานกำเสื้อของอีกฝ่ายพร้อมพยายามผลักออกห่าง มันไม่เหมือนจูบที่เขามอบให้กับแฟนสมัยเรียนมัธยม ความเจ็บปวดนี่ราวกับแฝงไว้ด้วยความเกียจชังที่ไม่คิดปิดบัง ลิ้นร้อนไล้เลียกลีบปากนุ่มราวกับตราเป็นเจ้าของก่อนจะจาบจ้วงเข้าในโพรงปากนิ่ม บดเบียดลงมาจนคนถูกกระทำหายใจไม่ออก ลิ้นเล็กๆถูกโลมเลียต่อให้พยายามหนีก็เหมือนเป็นการตอบโต้ที่เรียกเสียงครางเบาๆอย่างพึงพอใจ ลู่หานพยายามเบือนหน้าหนี หากอีกคนกลับจับท้ายทอยเอาไว้มั่น ร่างบางถึงกับหอบหายใจเมื่ออีกฝ่ายเลื่อนริมฝีปากมาที่ลำคอเรียว มือเล็กเร่งผลักไส ส่งผลให้ฟันขาวขบลงบนเนื้ออ่อนต้นคออย่างแรงจนคนตัวเล็กกว่าร้องคราง

“จะ...เจ็บ...!!”

แผ่นหลังบอบบางเริ่มไม่ติดกับเตียง เมื่อมือแกร่งเลื่อนมาลากไล้ สัมผัสผิวกายนิ่มนวลชื้นเหงื่อแห่งความหวั่นไหว มือแกร่งที่กรำอาวุธก็บีบฟ้อน เลนเอาร่างน้อยๆที่อยู่ในวงแขนแกร่งส่ายไปมาเพราะความเสียวซ่านระคนเจ็บปวด

อาภรณ์ที่สวมใส่ถูกกระชากออกจนร่างเล็กๆนั้นเปล่าเปลือย ดวงหน้าหล่อซุกลงบนซอกคอขาวจัดของคนที่พยายามดันร่างของเขาออกห่าง ลู่หานร้องลั่นพร้อมผักร่างของอีกคนออกห่าง

“ปล่อยนะ!! บอกให้ปล่อยไง!! ไอ้บ้านี่!!”

ร่างสูงถูกผลักออกพร้อมๆกับหมัดหนักๆที่ชกเข้าที่ข้างแก้ม ได้ยินเสียงร้องอย่างตระหนกของคนที่เฝ้ามองอยู่ ลู่หานเร่งฉวยผ้าคลุมบางๆสีขาวมาปกปิด เรียวปากแดงเรื่อเจ่อบวมเพราะถูกกระทำอย่างหนักหน่วง ดวงตามองมาเหมือนกวางน้อยที่บาดเจ็บ

คนที่ถูกกระทำหันกลับมามองด้วยแววตาเย็นเยียบ ก่อนจะกระชากอีกคนทีเดียวขึ้นมานั่งบนตัก น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมกระซิบแผ่วเบากับเด็กหนุ่มหลงยุค

“ฟังนะ...ข้าไม่สนหรอกว่าเจ้าจะเคยยิ่งใหญ่มาขนาดไหน แต่ตอนนี้เจ้าเป็นชายาของข้า! กรรมสิทธิ์ของข้า!! ที่เจ้ายืนอยู่คือโชซอน!! ดินแดนที่ข้าสามารถทำอะไรกับเจ้าก็ได้ องค์ชายแห่งต้าชิง!!”

สิ้นคำพูดร่างเล็กก็ถูกผลักลงบนฟูกนอนอย่างแรง ร่างสูงโถมกายขึ้นทับ ไม่ฟังเสียงห้ามปรามพร้อมน้ำตาของคนที่ได้ชื่อว่าพระชายาเลยสักนิดเดียว กระชากทีเดียวปราการสุดท้ายก็ขาดครามือแกร่ง ฟันคมกัดลงบนหัวไหล่เล็กๆจนคนตัวเล็กร้องครางออกมาเสียงดัง

ริมฝีปากที่ร้องด้วยความเจ็บปวดถูกฉวยโอกาส ลิ้นเล็กถูกดูดดุนโลมเลียจนน้ำใสๆไหลออกมาให้องค์ชายรัชทายาทได้เก็บเกี่ยว ฝ่ามือแกร่งเฟ้นฟ้อนไปตามกายขาวจัด ยิ่งขาวมาก...ก็ยิ่งอยากทำให้มันเปื้อนมลทินก็เท่านั้น

“ปล่อย! ยอมแล้ว...ไม่เอาแล้ว ฮึก...” ลู่หานร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก เมื่อริมฝีปากหยักและลิ้นร้อนสากนั่นลากเลียตั้งแต่ปลายคางมายังไหปลาร้าสวย “...ช่วยด้วย ฮึก ช่วยผมด้วย...”

เสียงครางสั่นเครือนั่นสะท้อนใจใครบางคนที่มองอยู่นัก หากองค์ชายหนุ่มกลับทำได้เพียงเบือนหน้าหนี พระอนุชาไม่ปราณี นั่นคือความจริง แต่ความจริงที่โหดร้ายกว่านั้นคือ...ต่อจากนี้ทุกๆอย่างจะโหดเหี้ยมกับองค์ชายแห่งต้าชิงมากกว่านี้ มากกว่ามาก

ฟันคมไล่กัดและสร้างรอยจูบไปตามผิวกายขาวจัด ลิ้นร้อนละเลงดูดดุนราวกับพยายามจะดูดชิ้นเนื้อมาขย้ำ ฝ่ามือแกร่งเลื่อนมาแตะที่เม็ดทับทิมสีสวย บดบี้ปลายนิ้วไปจนร่างเล็กๆสะท้านเฮือก จิกเล็บคมบนตุ่มไตอย่างแรง จนได้ยินเสียงครางอย่างอ้อนวอน

“บะ...เบา...” ลู่หานครางออกมาเสียงสั่นอย่างไร้ศักดิ์ศรี น้ำตาใสๆไหลอาบแก้ม มันไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิดเดียว มันมีแต่ความเจ็บปวดและกระสัน อารมณ์ร่วมของเขามีน้อยมาก...น้อยเกินไป ทั้งๆที่หลับตาลงยังรู้สึกได้

ฟันขาวกัดลงบนเม็ดทับทิมจนเลือดซิบ เร่งให้มือเรียวกดจิกลงบนเส้นผมสีเข้ม ลู่หานครางออกมาเสียงสั่นเมื่ออีกคนบดเบียดปลายลิ้นลงมาจนทั้งเจ็บปวด ทั้งเสียวกระซ่านไปทั้งกาย แต่ยิ่งเขาร้องออกมาอย่างเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ยิ่งดูเหมือนอีกฝ่ายจะพึงพอใจมากที่เท่านั้น องค์ชายหนุ่มละริมฝีปากจากยอดถันที่แข็งขืนและบวมเป่งซิบเลือด ก่อนจะลากปลายลิ้นตามไรขนอ่อนมาที่หน้าท้องขาวจัด ดุนดันที่รอยบุ๋มกลางลำตัวซึ่งตอนนี้ส่ายไปมาราวกับยั่วยวนลิ้นของเขาเสียอย่างนั่น

แรงดุนดันที่หน้าท้องทำเอาหลังเล็กๆไม่ติดเตียง มือเรียวเผลอกดดวงหน้าคมกับหน้าท้องแบราบไร้ไขมันและกล้ามเนื้อของตัวเองราวกับเร่งเร้าอย่างลืมตัว บางอย่างในร่มผ้ากำลังดุนดัน องค์ชายหนุ่มสัมผัสได้ เหลือบสายตาเย็นเยียบขึ้นมองกายขาวๆเต็มไปด้วยรอยจูบและรอยฟันที่แดงเรื่อ ดวงหน้าหวานที่หลับตาแน่นกำลังบิดเบี้ยวอย่างน่าชม เร่งเลือดหนุ่มของคนมองให้ร้อนระอุ

“!!”

ลู่หานสะดุ้งเฮือกเมื่ออีกคนจับขย้ำความต้องการของเขาอย่างไร้ความปรานี เล็บคมสะกิดลงบนส่วนปลายที่แดงเรื่อจนเยื่อหุ้มบางๆนั้นเปิดออก ดวงตาของคนถูกกระทำปรือขึ้นมองอย่างหวาดหวั่น ซึ่งอีกฝ่ายก็กดแน่นราวกับไม่ยอมให้น้ำขาวขุ่นนั่นพุ่งทะลัก ลู่หานหน้าแดงเรื่อเมื่ออีกคนถามอย่างเริงอารมณ์

“เจ้าพร้อมแล้ว...ใช่มั้ย”

คนตัวเล็กส่ายหน้า หากอีกคนกลับกดปลายนิ้วลงต้นทางสวาท มันไม่เหมือนมือของพวกนางกำนัลที่ต้องการทำความสะอาดให้กับเขา มันจมลึกลงไปมากกว่านั้นจนเยื่อพรหมจรรย์ปริกแตก ลู่หานผวาจึกเล็บกับเบาะนอนเอาไว้แน่นพร้อมกัดริมฝีปากกับความเจ็บราวร่างจะแยกออก

“นางกำนัล...”

เสียงเรียกที่ไม่คาดคิดทำเอาลู่หานถึงกับเบิกตากว้าง องค์ชายหนุ่มหันไปเอ่ยเรียกคนที่อยู่นอกห้อง พอไม่เห็นคนที่ก้าวเข้ามาก็ตวาดเรียก นางกำนัลสาวคนนึงวิ่งเข้ามาพร้อมดวงหน้าแดงเรื่อ แล้วยิ่งแดงหนักเมื่อเห็นภาพที่เห็น

“จับพระพักตร์ของพระชายาหันมาทางข้า”

คำสั่งราบเรียบที่ทำเอาลู่หานถึงกับหน้าแดงก่ำ หลงลืมความเจ็บปวดไปได้ชั่วขณะ

“ข้าอยากเห็น...หน้าพระชายาของข้า”

เรียวปากหยักขยับเป็นรอยยิ้ม เป็นยิ้มราวกับปีศาจในความคิดของลู่หาน นางกำนัลคนนั้นหน้าแดงก่ำ เดินมาที่หัวเตียง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งทำตามคำสั่ง ลู่หานสบดวงตาสีดำขลับสั่นระริกนั่น ร่างบางผวาอีกครั้งเมื่อนิ้วเรียวที่อยู่ในตัวกำลังควานไปมาราวกับจะเบิกทาง องค์ชายหนุ่มรับสั่งอย่างเริงใจ

“รู้สึกเป็นไงบ้างล่ะ ชายาของข้า”

คำพูดนั้นทำเอาลู่หานถึงกับกำมือแน่น เขาเผลอเกร็งร่างจนถูกสึกปวดตุบๆบริเวณตรงนั้น รู้สึกได้ถึงนิ้วเรียวอีกนิ้วที่กำลังกดไปรอบปากทางเข้า ก่อนจะเลื่อนเข้ามาอีกจนบาดแผลปริแตกมายิ่งขึ้น ลู่หานผวา เสียงเคร่งก็เอ่ยขึ้น

“กดพระชายาเอาไว้”

“พะ...เพคะ”

ดวงหน้าของนางกำนัลแดงก่ำ แทบไม่ยอมมองมายังเขาเลย หากก็หลับหูหลับตากดร่างของลู่หานแนบพื้นเตียง ลู่หานหลับตาแน่น ไม่อยากเห็นภาพคนเลวร้ายที่กำลังรังแกเขา ไม่อยากเห็น

“หากเจ้าไม่ลืมตาขึ้น ข้าจะสังหารนางซะ”

เสียงเย็นๆนั้นดังขึ้น เร่งให้ลู่หานถึงกับเบิกตาโพลง นางกำนัลคนนั้นก็เช่นกัน หน้าแดงเรื่อถอดสีลง ลู่หานเอ่ยเสียงสั่นเครือ

“หะ...ให้เธอออกไป ผมจะมะ...มองหน้า...คะ...คุณเอง”

“เจ้ามีสิทธิ์เลือกเหรอ พระชายา”

อีกคนยังเอ่ยอย่างเริงใจ นิ้วทั้งสองควานไปจนทั่ว ไม่ได้หาจุดกระสัน หากต้องการทำให้เจ็บปวด พอเห็นอีกคนเม้มปากแน่น เจ้าตัวก็ถ่างนิ้วที่อยู่ภายในทำเอาคนตัวเล็กกรีดร้องออกมาเบาๆ

“หือ มีสิทธิ์เหรอ?”

ลู่หานน้ำตาไหลพราก หมดเรี่ยวแรงต่อต้าน นิ้วที่สามกดลงไปในร่างของเขา เริ่มต้นเบียดเสียดเข้าออกจนเกิดเสียงเบาๆน่าอาย ความปวดหนึบเกิดขึ้นก่อนจะกลายเป็นความกระสันเสียว ลู่หานเผลอยกสะโพกขึ้นรับพร้อมๆกับนิ่วหน้าเพราะความปวดหนึบแบบที่ผู้ชายพึงมี เขาอยากจะปลดปล่อย หากไม่ใช่เพราะมือของอีกคนยังกดส่วนปลายเอาไว้แน่น ไม่ยอม

“ยกสะโพกขึ้น”

คำสั่งต่อมาดังขึ้น ลู่หานตัวสั่นเทาเมื่ออีกคนดึงปลายนิ้วออก พร้อมก้มหน้าลงมา ลิ้นร้อนนั่นแลบออกมาแตะเบาๆรอบปากทางเขา ก่อนจะดันเข้าไปแทนที่ปลายนิ้วพร้อมโลมเลียด้านใน เกิดเสียงดูดเบาๆเอาคราบเลือดนั้นเข้าปาก ความวาบหวามที่เกิดขึ้นทำเอาลู่หานเผลอยกสะโพกตามคำบอกกล่าว มือแกร่งบีบแรงๆบนสะโพกเล็กๆจนเกิดรอยนิ้ว ร่างเล็กสูดลมหายใจจนเกิดเสียงกระสัน รับจังหวะที่อีกฝ่ายขยับปลายลิ้นร้อนที่อยู่ในกายเขา

“เจ้าพร้อมแล้ว”

คำพูดเบาๆพร้อมๆกับสายคาดเอวของคนตัวสูงถูกปลดให้หลวมขึ้น องค์ชายหนุ่มไม่ถอดมันออก เพราะว่าอยากให้อีกคนต้องอับอายแต่เพียงผู้เดียว ดวงตาเย็นเยียบมองนางกำลังสาวที่อดกัดปากตัวเองอย่างซ่านเสียวไม่ได้พร้อมสั่ง

“จับให้พระชายามองหน้าเราตลอด เข้าใจมั้ย”

“พะ...เพคะ”

เสียงของนางกำนัลคนนั้นสั่นเสียวเบาหวิว ภาพที่หล่อนเห็นตรงหน้ามันปลุกอารมณ์ดิบในตัวเหลือเกิน คนที่อยู่ข้างห้องและมองอยู่ก็รู้สึกไม่ต่างกันนัก มือแกร่งฉวยเอาขาเรียวให้ยกขึ้นสูง จนมองเห็นปากทางสวาทที่บวมเป่งอย่างชัดเจน

ลู่หานเกร็งร่างจนสั่นเมื่อความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายแทรกเข้ามารวมเป็นหนึ่งกับร่างกาย อยากจะเบือนหน้าหนีหรือหลับตาก็ทำไม่ได้ ได้แต่มององค์ชายหนุ่มที่ยึดต้นข้างหนึ่งของเขาเอาไว้ ขณะที่อีกมือหนึ่งคอยกอบกำส่วนปลายของความเป็นชายของเขาไม่ให้มันปล่อยน้ำรักออกมา

เสียงสูดปากเบาๆดังขึ้นจากร่างสูง ยิ่งคนตัวเล็กเกร็งร่างเท่าไหร่ ปากทางเข้ายิ่งคับแคบบีบรัดเขามากขึ้นเท่านั้น ยิ่งเสียงแหบพร่ามีเสน่ห์กว่าสตรีนั่นครองออกมาเบาๆเมื่อเขาขยับกายเข้าแรงๆ หากก็ยังคงไม่สุดปลายทาง อารมณ์ร้อนผ่าวยิ่งพุ่งพล่าน ร่างสูงกระแทกกายเข้าใส่จนร่างสั่นกระตุกสั่นอย่างรุนแรง เม็ดเหงื่อคาวไหลตามขมับจนปลายคางแกร่ง ชวนให้คนมองใจสั่นยิ่งนัก

ลึกจนสุดลึก ลู่หานเกร็งตัวจนปวดเมื่อย ขณะที่ในใจภาวนาหวังให้มันจบ หากทุกอย่างมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น องค์ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก ขณะที่หลับตาลงซึมซับความรู้สึกที่ยากจะบรรยายเมื่อผนังอ่อนด้านในตอบรับ ยังไม่เสียดสี...ถ้าขยับมันคงจะ...

ไม่รอให้สันนิธานเอง สะโพกแกร่งเริ่มขยับชักร่างออกเริ่มแต่น้อย หากทำเอาร่างเล็กๆที่ตกอยู่ใต้อาณัติไหวไปทั่วร่าง แผ่นหลังครูดไปมากับผืนฟูกนอนนุ่มนิ่มแทบจะไร้ความรู้สึกเมื่อเทียบกับแรงกระแทกกระทันภายในที่ดูจะรุนแรงมากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆ นางกำนัลสาวแทบจับร่างนั้นไม่อยู่มือเมื่อองค์ชายหนุ่มเริ่มจังหวะราวกำลังขี่ม้า ร่างสูงคุกเข่ายกตัวเองขึ้นสูงพร้อมจับสะโพกนิ่มให้แอ่นขึ้นตามในท่าถนัด มือแกร่งฉวยต้นขาอ่อนให้ยกขึ้นสูงพร้อมกระแทกกระทันกายลงไป เสียดสีภายในชักกายออกจนเกือบสุดก่อนจะกระแทกลงไปใหม่จนเกิดเสียงดังซ้ำๆเป็นจังหวะ ไม่ต้องพูดถึงคนถูกกระทำที่ยามนี้กรีดร้องลั่นซ้ำๆเพราะความเจ็บปวดและเสียวซ่านแทบขาดใจ มือเรียวยกขึ้นปะป่าย แกะมือแกร่งที่บีบรัดส่วนปลายออกพร้อมร้องครางออกมา

“ปะ...อ๊า! ปล่อยยยย!! อ๊า! ปล่อย...อะ...อ๊า! อ๊าาาาาาาา!!”

ร่างสูงเหยียดยิ้มอย่างใจร้าย ก่อนจะโน้มตัวลงกดจูบหนักๆที่เรียวปากที่กำลังครางเสียงแสนหวานรัญจวน ทรงปลดปล่อยออกมาจนน้ำรักล้นช่องภายในหากยังคาร่างเอาไว้ เห็นน้ำสีชมพูอ่อนทะลักออกมาจากปากทางเขาตรงช่องว่างระว่างแกนกายและเนื้อผนังนิ่ม กระซิบเสียงเหี้ยมอย่างใจร้าย

“ใครจะปล่อยเจ้าไปเล่า”

ส่วนที่กำลังจับนั้นเป็นสีเข้มพร้อมโป่งขึ้นมาคล้ายจะระเบิดอารมณ์ หากเขาใจร้ายเหลือเกิน มือเรียวกดบดบี้มันให้สายน้ำขุ่นได้ซึมออกมาเพียงเล็กน้อย ขณะที่โถมกายเข้ามาไม่รู้จับ ลิ้นร้อนแลบลากไล้ทั่วกลีบปากและไรฟันขาวที่กำลังเปล่งเสียงคราง ชุ่มฉ่ำน้ำหวานรสแปลกให้อีกคนลิ้มลอง

“เอาลิ้นเจ้าออกมา”

เสียงสั่งราบเรียบหากคนเสียเปรียบก็ยอมแต่โดยดี ลิ้นร้อนแตะตวัดรัดราวงูฉาก ดุนดันมาจนนางกำนัลทีจับพระเศียรของพระชายาอยู่เผลอปล่อยหลายครั้ง ภายในกายกำลังต่อสู้กัน ผู้รุกรานคืบไล่ครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งด้านบนและด้านล่าง ทะลุทะลวงโหมลงมาอย่างไม่มีเหนื่อยอ่อน ลู่หานพลิกกายลงจากตักของนางกำนัลเหมือนอยากจะคลานหนี หากนั่นกลับทำให้อยู่ในท่าที่ถนัดแก่การร่วมรักมากกว่าเก่า

“หนีไม่พ้นหรอกน่า...”

ร่างสูงกระซิบเบาๆข้างใบหูที่แดงเรื่อ ยังมีเครื่องประดับอยู่เลย ก่อนจะกัดงับมันโดยแรง สะโพกแกร่งควงร่างที่อยู่ในกายอีกฝ่าย พร้อมกระแทกกระทันเข้าไปราวกับกำลังสำรวจทุกซอกหลืบในร่างนั้นจนอีกคนน้ำตาริน เขาปลดปล่อยมาอีกครั้ง...เป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ หากก็ยังไม่ยอมให้ลู่หานได้มีความสุขเลยแม้แต่น้อย

“อ้อนวอนสิ...” เสียงกระซิบครานี้ราวซาตานแห่งความมืด “...อ้อนวอนข้า อ้อนวอนสามีของเจ้า แล้วคลานมาหาข้าซะ”

ร่างสูงผละจากไป ทิ้งร่างของอีกคนอย่างไม่ไยดี สะโพกนุ่มตกลงมากระแทกกับฟูกจนร่างเล็กครางอย่างเจ็บปวด เขามองคนที่กำลังแย้มรอยยิ้มอย่างชั่วร้าย

พวกขุนนางกำลังเดินกลับไป เพราะไม่อาจทนเห็นองค์ชายรัชทายาทของเขากระทำการป่าเถื่อนได้อีก นางกำนัลคนนั้นก็ทำท่าจะผละหนี หากว่าไม่มีคำสั่งเย็นเยียบขององค์ชายหนุ่มเสียก่อน

“พวกท่าน...” เขาคงหมายถึงพวกขุนนางที่กำลังจะเดินออกจากห้อง “...ลากนางไปประหารด้วย”

คำพูดคราวนี้ทำเอาทุกคนถึงกับเบิกตากว้าง นางกำนัลคนนั้นกำลังกรีดร้อง หากสุดท้ายราชาแห่งโชซอนก็พยักหน้ารับ

“ประหาร”

“ดะ...เดี๋ยว...” ลู่หานที่หอบหายใจรวยรินอยู่บนฟูกร้องออกมาเบาๆ “...เธอไม่มีความผิดนะ”

“ผิดที่รู้ว่าเจ้าเป็นบุรุษ...” ร่างสูงเอ่ยเสียงเบา เป็นคำพูดที่เด็กหนุ่มอยากจะสวนกลับ ก็เขาไม่ใช่เหรอที่เรียกเธอเข้ามาในห้องนี้ “...นี่คือโชซอน โชซอนที่ข้าจะทำยังไงกับใครก็ได้ ไม้เว้นแม้แต่เจ้า”

ดวงตาสองคู่สบกัน ลู่หานเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงเมื่อเห็นอีกคนเอนกายพร้อมแยกขาออกอย่างสบายๆ มองเขาด้วยสายตาที่น่ารังเกียจ

“ถ้าเจ้าไม่อยากมีจุดจบเหมือนนาง...ก็ทำซะ”

ดวงหน้าของคนฟังเปลี่ยนสี เข้าใจความหมายของคำพูดนั้นดีทีเดียว เด็กหนุ่มกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล เมื่อคลานเข้าไป ก่อนจะอ้าปากรับความเป็นชายขององค์ชายหนุ่มที่มีกลิ่นคาวเลือดของเขาและคราบคาวน้ำรักจากเหตุการณ์เมื่อครู่ รู้สึกได้ถึงมือที่ลูบเบาๆบนเส้นผม พร้อมเสียงครางอย่างพอใจเบาๆ

“ดี...ดีมาก...”

ลู่หานรู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มทน เสียงของนางกำนัลคนนั้นเงียบไปแล้ว ขณะที่สะโพกแกร่งเริ่มขยับชักเข้าออกในริมฝีปากเขา ความแข็งแกร่งเสียดสีกับเนื้อนิ่ม มันไม่ได้ดีเหมือนในกายของอีกฝ่ายหรอก หากสิ่งที่เซฮุนต้องการคือการทำลายศักดิ์ศรีขององค์ชายแห่งต้าชิงต่างหากเล่า ร่างสูงปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง เล่นเอาเด็กหนุ่มจากต่างแดนสำลักจนตัวโยนก่อนจะถูกกระชากขึ้นมานั่งบนตัก

“จำเอาไว้...” เขาแปวกก้อนเนื้อหนั่นขาวนุ่มนั่นออก เพื่อแทรกกายเข้าไปในเรือนร่างบอบบางนั่นอีกครั้ง “...ข้าคือสามีของเจ้า ข้าสั่งอะไร เจ้าต้องทำตาม อา...”

เสียงครางทุ้มดังขึ้น ขณะที่ลู่หานน้ำตาอาบแก้ม โยนตัวตามแรงส่งและบดเบียดจากเบื้องล่าง ร่างสูงยกสะโพกนิ่มขึ้นนิด ก่อนจะขยับกายโถมใส่ไม่ยั้งจนร่างนั้นขยับขึ้นลงตามแรงโยน

ลู่หานกรีดร้องออกมาเสียงดัง เมื่ออารมณ์ที่สั่งสมมาของเขาระเบิดน้ำรักไปทั่วเอวแกร่งที่แน่นขนัดด้วยกล้ามเนื้อ ร่างสูงกระชากชุดของตนออกเผยเรือนร่างแข็งแกร่งเปล่าเปลือย ขณะที่ยังขยับกายเข้าออกร่างเล็กๆบนตักอย่างทรงพลัง

มือแกร่งบีบกรามเล็กๆให้เผยอออกพร้อมกดจูบ บอกเสียงนุ่มนวล

“ยินดีต้อนรับ พระชายาของข้า”

**

READ CONTINUE…

2TIME CHAPTER 1